Dag 2020

Bam, Nederland sluit zijn deuren, sluit mijn deuren. Belgie, Italië en al snel heel Europa volgt. Engeland is dé bedreiging nu. De restricties nemen toe, de vreugde neemt af. En dat met kerst… Geen familiebezoek voor mij en vele anderen. Wat had ik toch graag eventjes een bezoekje gebracht aan mijn vertrouwde chaos genaamd de Dekkertjes. Maar net als alles dit jaar, gaat niks zoals gepland. De nieuwe regels vliegen je om de oren en niks wat je eraan kan doen. Dat is het jaar 2020 en misschien zelfs 2021, maar daar wil niemand aan denken.

Zo goed als iedereen heeft zijn winterdip ingewisseld voor een coronadip. We proberen allemaal positief te blijven, maar de negativiteit sluipt er toch makkelijk bij in. Een aangepast kerstmis, een aangepast nieuw jaar een aangepast 2020 was het en we zijn nog lang niet klaar… Hoe het er wel uit gaat zien volgend jaar? Niemand die daar het juiste antwoord op kan geven. Elke keer proberen we de moed erin te houden, maar Rutte kan ook niet altijd maar geruststellen. Hoe gaan we dit doen? We missen onze vrienden, familie en zelfs leraren. We missen het om naar school, naar werk te gaan. Wie had dat gedacht? We missen onze uitjes hoe klein of groot. We missen het even lekker knuffelen of een sullige handshake. We missen onze vrijheid.

Maar hier moeten we even stil bij staan. Want wij hebben zoveel vrijheid en kunnen bijna alles doen en laten wat we willen. We mogen zelfs de koning bekritiseren en dat lijkt heel normaal, maar dat is het jammer genoeg (nog) niet. Zo veel landen houden de touwtjes in eigen handen en beperken hun burgers en verraden ze zelfs. Corruptie, armoede en ongelijkheid speelt nog zo’n grote rol in de wereld, maar dat zien wij vaak niet.

Het jaar 2020 is zwaar voor iedereen, waar dan ook op de wereld. En ik wil dan ook niet zeggen dat je niet mag klagen, want dat mag. Maar probeer ook oog te hebben voor wat er nog meer speelt. Probeer iets mee te nemen uit dit eenzame jaar en kies zelf wat je ermee doet. Zolang je je maar íets realiseert.

En fantaseer lekker over de tijd dat we weer mogen knuffelen en onze handen niet elk uur meer hoeven te desinfecteren. Want wij mensen hebben iets nodig om naar uit te kijken, wij kunnen geen vlak leven lijden zonder uitzicht.

Dus mijn vraag voor jou: Wat wil jij?

Maak er een mooie dag/nacht van!

-Sara

even iets persoonlijks...

Een tussenjaar nemen, reizen naar een ander land, leven als een au pair. Dat klinkt allemaal best wel cool hè? Het lijkt het perfecte plaatje voor diegene die een uitdaging willen, even iets anders. ‘living your best life’. Natuurlijk het is gaaf, het is uitdagend en het is leuk. Maar het is ook moeilijk, verdrietig, alleen en soms gewoonweg niet leuk.

Door dit avontuur aan te gaan, stapte ik in een achtbaan die nog lang niet is afgelopen. Een achtbaan gaat omhoog, omlaag en over de kop. Jij zit in die achtbaan, dus ook jij gaat al die kanten op. Heerlijk zijn die dagen als je kindje vrolijk en schattig is. Dan kun je er enorm van genieten, niet alleen van je kindje, maar ook van de omgeving, van de familie, van een andere taal. Heerlijk is het als de zon schijnt en je energie hebt om van alles en nog wat te ondernemen. Heerlijk is het als je lekker jezelf kan zijn en je eigen dingetje kan doen. Maar dan gaat de achtbaan omlaag. De dagen worden korter, jouw lontje ook. Soms zijn de dagen gewoon moeilijk en zit alles tegen. Je kind is huilerig, jij humeurig. Die dagen zijn er ook. De dagen dat je je mama, je papa, je zussen, je vrienden, je sportclub en je hond mist. De dagen dat je je niet fit voelt en toch een hoop moet doen. De dagen dat een opmerking in het verkeerde gat valt, maar je er niet tegenin durft of kan gaan. Want je moet altijd respectvol blijven, maar ook de taalbarrière is er soms nog steeds. Daarna ga je ook nog eens op zijn kop. En je gaat niet een, niet twee, maar wie weet hoe veel keren over de kop. Als je over de kop gaat, wil je opgeven, dan wil je naar huis, dan wil je huilen.

Wat doe je dan? Dat verschilt. Ik ben geneigd om mijn familie eerder te bellen als ik blij ben, want als ik er doorheen zit dan is het te veel om hun ook stemmen nog te horen. Ik ben geneigd mijn mond te houden als ik niet lekker in mijn vel zit. Ik ben geneigd om naar binnen te keren. Hier zit voor mij de uitdaging, de uitdaging om te praten. En dat is toch verdomd lastig

Je bent op jezelf aangewezen, maar ook weer niet. Jij bent degene die moet dealen met heimwee en het mooiste van je avontuur hier moet maken. Maar dat betekent niet dat je geen hulp of gezelschap mag vragen. En dat is een andere les die ik nog even iets beter moet leren.

Hetzelfde geldt voor jou, terwijl dat misschien niet zo lijkt. Maar ook jij bent met je eigen avontuur bezig, of dat nou met je studie, je baan, je gezin of met een wereldreis is. Je bent altijd bezig iets te ontdekken, soms samen, soms alleen. Alleen daar zijn we ons niet zo bewust van. Vaak denken we dat ons leven niet avontuurlijk genoeg is, maar dat is het mooie van leven. Iedereen leeft op zijn eigen manier. Dus ook ieders avonturen, hoe klein of groot, hoe spannend of relaxt, hoe gewaagd of juist veilig zijn uniek en het ontdekken waard.

Geniet van je dag!

- Sara

Nieuwe job?

Hola, hola!

De eerste twee maandjes zitten er nu op. Het voelt alsof ik hier al een jaar ben, maar ook alsof ik er pas een week ben. Zo raar en zoveel emoties. Let’s see wat de afgelopen dagen/weken te bieden hadden.

We beginnen deze keer even bij ‘het heden’ en gaan dan terug de tijd in. De maand van de gezelligheid, familie, lekker eten, kerstbomen en kerstliedjes is alweer aangebroken. Op de dag van sinterklaas zijn wij er voor het eerst na lockdown eropuit getrokken om een kerstboom te selecteren. Te groot, te klein, te licht, te scheef. De taak als bomenvasthouder werd op mij geschreven. Ik zal je even een korte toelichting van deze job geven, want misschien ligt het wel op jouw hart geschreven! Elke keer als er een potentiële boom werd gespot, kreeg ik de taak om hem (recht!) vast te houden. Zo kon hij bestudeerd en gemeten worden om zo te fantaseren hoe hij in het huis zou staan. Gelukkig was het maar 2 graden en deed de familie niet aan handschoenen.

Dit was zelfs niet het enigste uitje, we gingen ook nog naar mijn favoriete plek: Het strand! Eerst gingen we naar een speciale zeehondenplek waar we (en dit is echt geen leugen) duizenden zeehonden zagen, hele dikke, hele oude, maar ook pas 30 minuutjes oude zeehondjes. Maar een uitje naar het strand is niet compleet zonder… FISH & CHIPS. En dit blijft toch wel even bijzonder. Je krijgt namelijk geen klein zielig overpriced visje zoals thuis, maar je krijgt gewoon een hele vis op je schoot geworpen met frietjes. Weer terug thuis was het tijd om de kerstboom kerstready te maken. Natuurlijk zitten er mooie ballen in, maar het leukste zijn de 50 chocolaadjes die ook in de boom zijn verstopt. Het is maar de vraag hoelang dat er 50 blijven.

Deze week heb ik er ook een nieuwe hobby bij! Afgelopen maandag ben ik namelijk met een cursus Spaans gestart en ik vind het heerlijk om weer ergens mee bezig te zijn. Dus als ik weer terugkom kan ik gelijk weer vertrekken als au pair, maar dan in het heerlijke warme Spanje. Hoe groot die kans echt is? Pretty nihil, want de heimwee jongens, de heimwee.

(een week terug) Vandaag is het weekend weer van start gegaan, het laatste weekend in lockdown voorlopig (hoop ik). Ik heb echt een beetje moeite om positief te blijven en dingen te vinden om te doen. Wel kreeg ik de taak om even een boodschapje te doen en Star van school op te halen. Natuurlijk doe ik dat, met plezier! Boodschappen klaar, nu door naar Star. Oké navigatie aan, ‘oh ik moet voor het eerst de snelweg op’. Alles liep helemaal op rolletjes totdat ik aankwam bij een driedubbele rotonde met stoplichten. Hmm welke afslag? Deze? Misschien wel maar ik kan niet nu nog van baan wisselen. Oké we gaan wel voor deze. Nope verkeerde, +5 min. Dit is me zo 3x overkomen. Ik overtuig mezelf maar dat veilig rijden belangrijker is dan goed navigeren. Nu ik dit teruglees klinkt het bijna alsof ik niet kan autorijden, maar ik beloof dat ik veilig over de wegen scheur en geen mensen aanrijd ?.

Als afsluiter gaan we een aantal weekjes terug naar de dag waar ik de garage helemaal workout ready maak. Zondag rustdag, right? Nope, hier niet. De garage werd vandaag onder handen genomen. En ik kan je vertellen dat was een uitdaging. Niet om schoon te maken, nee dat is niet zo’n probleem. Nee de spinnen, de kruisspinnen, de babyspinnen en de langpootspinnen, ja zij waren het probleem. Gewapend met een stofzuiger ging ik de garage in. Halleluja, dan voel je toch ook stom. Elke keer als wat ik voelde kwam er ineens een gil uit mijn keel. Keer op keer was het toch echt mijn eigen haar. En ik hoefde trouwens niet eens iets te voelen om een gil aan te wakkeren. Nee, zelfs het zien bewegen van iets was al genoeg. Wat een adrenaline kwam er toch los voor een paar onzinnige beesten.

Bedankt voor het lezen en succes met jullie komende week!

-Sara

Opschudding na opschudding

Hee!

Daar zijn we weer, of nouja ik. Eigenlijk zonder dat het eens in mijn hoofd op kwam dat ik wat reacties zou krijgen op mijn blog, gooide ik hem online. Maar wat een lieve berichtjes, dankjewel. ( doe de volgende keer maar een kaartje sturen, dat is nog leuker ;) ) We zijn nu pas een weekje verder, maar deze week droeg een hoop opschuddingen met zich mee. Deze week zat vol vuur, blauwe plekken en (angst)zweet.

Afgelopen maandag werd ik afgezet om met Aria naar een babyuurtje te gaan. De zaal stond vol met spullen waar ze overheen of onderdoor konden klimmen. Maar ook nu had ze eerst een voorbeeld nodig, dus zodoende wurmde ik me door een hoepel, een buis en een glijbaan. En dat is niet het enige uurtje waar je mij kruipend kan vinden, maar eigenlijk heel de dag kruipen Aria en ik samen in het rond. Op een of andere manier ben ik daar toch niet helemaal voor gemaakt, want mijn benen zitten vol met blauwe, paarse en gele plekken. Die avond zat ik afgepeigerd op de bank en dat was het perfecte moment om een vuurtje in de open haard te maken. Tot nu toe was ik nog geen hele grote ster daarin, maar proberen kan geen kwaad. Toen het vuur aansloeg was ik zo trots, dat ik met de deurtjes open naar het vuur blijf staren om zeker te weten dat het niet uitging. Ik kan je even een tip meegeven, DOE DAT NIET! Om half 10 ’s avonds, toen de rest al op bed lag, ging het brandalarm af. Paniek. Wat moet ik doen? Wat moet ik nou weer doen? Verder dan een appje met ‘send help’ sturen kwam ik niet. Gelukkig sprintte de vader naar beneden en gooide (heel logisch natuurlijk) de duren open. De volgende dag ben ik alleen maar bezig geweest om de rookgeur uit die kamer te krijgen, hopend dat het niemand opviel.

Toen kwamen we alweer aan bij vrijdag en vrijdag is de dag dat ik heerlijk naar mijn bed kan gaan met de gedachte: hèè morgen hoef ik niks, lekker vrij. De week ervoor had de familie een fiets voor mij gereedgemaakt, zodat ik erop uit kon. Het enige wat ik dacht was ‘heel lief, maar dit is Engeland en het is november. Dus of er is regen of wind of kou of alle drie tegelijk’. Maar de zon proved me wrong. Een heerlijk mooie en zonnige dag, met maar weinig wind. Ik stapte op de fiets in mijn net binnengekomen sportkleding en was klaar om te vertrekken. ‘hmm dilemma, neem ik mijn telefoon wel of niet mee? Aan de ene kant hou ik ervan om zonder op pad te gaan. Aan de andere kant moet ik hem meenemen, want ik ken hier de weg niet eens een heel klein beetje. Oké ik neem hem mee. Wacht, waar? Deze broek heeft geen zak en in de fietskleding van de vader kan ik zwemmen. Weet je we stoppen hem wel gewoon in mijn broek, niemand ziet het verschil met dit en een broek die wel een zak heeft’. Ik kan je vertellen, zo comfortabel is dat niet. Een koude telefoon tegen je rug aan die met elke hobbel richting je billen vertrekt. Het moet maar. Nu was het toch wel even geweldig dat we afgelegen leven hier, wat mooi! Ook al bestaan hier ongeveer geen fietspaden en fiets je dus op de 80 wegen van auto’s, het was geweldig. Het was nog rustig en de zon scheen. Na een uurtje was het wel weer tijd om terug te gaan. Maar zo simpel is dat nog niet. Ik ben namelijk zo eigenwijs dat ik zelf de weg wil vinden zonder telefoon, maar ik heb geen kennis van alle plaatsen die op de boordjes staan. En niet onbelangrijk ik heb het richtingsgevoel van een vis. Nee wacht een vis weet altijd dat hij tegen de stroom in moet. Het richtingsgevoel van een… een… van mij. ‘Dus oké we fietsen nog even door, oh wat een mooi stadje, oké nu wil ik echt terug, au mijn billen doen pijn, oef de wind gaat waaien, hmm ik heb het heet.’ Een halfuur later zat ik er helemaal doorheen en toen kwam ik een straatnaam tegen die mijn mood behoorlijk goed omschreef ‘end paradise’. Ik moet dus toch maar geloven aan google maps. Grootse fout ever. Ik zat op de goede weg, maar door google maps deed ik er niet de zogenaamde 26 minuten over, maar een heel uur. Thanks.

Na een zondag waarop ik de baby voor een ochtendje had, was het alweer de start van een nieuwe week. En natuurlijk als het net allemaal lekker gaat, moet er weer een nieuwe stoorzender ontstaan: er komt een nieuwe tand door! Speaking of the devil, ze wordt nu precies gillend wakker (veel te vroeg!). Dit wordt dus weer een pittige week, jippie.

Toen was de dag van onafhankelijkheid aangebroken, donderdag. In de tijd dat ik hier ben had ik namelijk nog maar een keertje auto gereden, want de ouders hadden het iets te druk om met zenuwen naast mij in de auto te zitten. Donderdag kreeg ik ineens de sleutels van de truck naar mij toegegooid en mocht ik even oefenen. HEERLIJK! Dat voelt toch fijn, lekker racen in een monstertruck, want zo voelde het. Het zijn allemaal countryroads hier, dus je mag aardig hard. En ik voelde me toch ook een partijtje cool, een meisje in zo’n wagen scheurend door de bochten. Na wat testrondjes mocht ik dan echt op pad naar de supermarkt. En ik kan je vertellen dat voelt weer alsof je voor het eerst naar de middelbare school gaat, zenuwachtig maar excited. Navigatie aan en gaan! Nou, zou makkelijk was dat niet. Zo reed ik bijna spook, zat ik op de verkeerde baan van de rotonde en sloeg ik uit het niks linksaf, omdat ik niet doorhad dat de 1 mile al voorbij was. Echt jongens maak er alsjeblieft overal kilometers van, dat is een stuk duidelijker.

Groetjes!

De eerste keer van een hoop dingen.

Hee allemaal!

Eindelijk heb ik even de tijd genomen te gaan zitten en te schrijven. Dat is zo makkelijk nog niet is gebleken. In mijn nieuwe maar hectische leven, blijkt contact houden nog zo makkelijk niet. In deze blogpost zal ik jullie meenemen naar de start van deze reis. We gaan terug naar de vlucht, de eerste ontmoeting, de eerste week en naar de eerste keer alleen op pad.

Zaterdag 19 september ging de wekker om stipt 5 uur. Oké dit was dus de laatste nacht in mijn eigen bedje voor een lange tijd. Ik sleurde mijn koffers naar beneden en wachtte vol zenuwen tot mijn familie zich had klaargemaakt. Dit duurde even, want ik had mijn wekker natuurlijk onnodig vroeg gezet. Na wat heen en weer gedribbel thuis, zaten we dan in de auto. Je zou denken even gezellig nog samen, maar neehoor er was al gelijk een woordwissel over de koffie die geknoeid werd en welke route we moesten aanhouden. Dit ga ik dus niet missen, dacht ik meteen. Eenmaal op Schiphol aangekomen, kwamen we iets (veel) te snel dan verwacht aan bij het punt dat ik toch echt afscheid moest gaan nemen van de fam. Ik ben eigenlijk nooit de persoon geweest die snel heimwee had, ik genoot er juist altijd van als ik weg was. Maar toen pff raakte het me, 'ik ga mijn familie dus nu echt gewoon even niet meer zien'. Hoe groot ik mij ook probeerde te houden, de tranen wonnen het toch. Al voordat ik echt weg was, miste ik ze al. Yes fijn man, dit wordt nog wat.

Na een vlucht van maar een half uurtje stond ik op Engelse bodem. Hier gaan we dan. Voor ik het wist stond ik buiten en stond mijn hostdad al op mijn te wachten. In de auto praatte hij aan een stuk door, terwijl ik mijn schakelknop zocht om te switchen van Nederlands naar Engels. Tijd om rustig mijn spullen uit te pakken had ik niet, want we gingen gelijk door naar de stad voor de lunch. Zondag was gelukkig wat rustiger, dus ik kon even alles laten bezinken.

Na zondag komt natuurlijk maandag, wat de start van mijn eerste werkweek betekende! En wat voor een week was dat. Ik leef met een gezin van 4: vader, moeder, dochter 16 jaar (Star), dochter 1 jaar (Aria). Daarnaast hebben ze ook nog twee katten en een hond. Vanzelfsprekend zorg ik voor het meisje van 1. Deze week wisselde zij tanden, wat resulteerde in een hele hoop gehuil van de pijn. Daarnaast is ze ook enorm eenkennig, want de moeder is een jaar met moest ik uit de kast trekken om te zorgen dat ze niet huilde. Dit kan je denk ik wel de week van bloed, zweet en tranen noemen. De week werd gelukkig leuk afgesloten met de verjaardag van Star en onwijs lekker eten. De vader kan namelijk onwijs goed koken en is ook een zogenaamde 'feeder'. Dus ik moet mega hard mijn best gaan doen om mijn eigen jeans te blijven passen.

Nu gaat het per week beter en probeer ik er in het weekend lekker op uit te trekken. Alleen dat wordt nu een beetje lastig aangezien we afgelopen donderdag in lockdown zijn gegaan. Dat is natuurlijk niet het leukste wat er is, maar misschien wel een keertje 'goed' om mee te maken.

En dan de duivel van deze reis: HEIMWEE. Jeminee, wat is dat irritant zeg. Door dit avontuur aan te gaan heb ik ja gezegd tegen het leven in een ander gezin. Ik was me er ook van bewust dat ik mij dan moest gaan aanpassen aan hun leven, hun routine en hun gewoontes. "zucht", dat valt me toch wel zwaar. Flexibel ben ik eigenlijk nooit geweest, wat mijn vader er al maar te goed kon inwrijven, dus het is ook geen verassing dat ik het er moeilijk mee heb. Ook dit gaat met de tijd wel beter worden. Maar wat ik wil toch graag een knuffel van mijn mama. Gelukkig heb ik hier hele lieve 'ouders' die graag knuffels uitdelen.

Nu even wat positiefs, want nu lijkt het alsof het een groot drama is. Ik leef met een onwijs liefdevol gezin, wie graag anderen helpen. Met de dag worden Star en ik betere vriendinnen, wat ontzettend fijn is. En wat heb ik al leuke dingen mogen beleven!

Star en haar vriendin nodigde mij uit om te shoppen in Norwich (onwijs leuke stad, hier niet ver vandaan). Lekker koffie drinken met de mama en jemig wat krijg je hier een grote hoeveelheid! Het stadje Ely ontdekken in mijn eentje! Voor het eerst zelf een onbekende stad in, zoeken naar bezienswaardigheden en alleen eten in een restaurant. Anders maar zeker niet verkeerd. Universiteiten bekijken in Cambridge met mijn lieve zusje die een weekje kwam. En dit kon natuurlijk niet ontbreken: een taart bakken. Ook ben ik deze week weer begonnen met sporten en oeee dat voelt goed!!!! Dat had ik echt gemist.

Ik kan nu wel zeggen dat ik in het ritme zit en aan (bijna) alles gewend ben. Als baby Aria wakker is krijg ik altijd hele dikke knuffels en ‘praten’ we samen. Praten als in: baba, bababa, baaaba!

Het leukste is bijna wel dat ik haar elke dag in de leukste en poepigste outfits mag hijsen. Tijdens het eten geven, eet ik meer dan zij, want ze moet natuurlijk wel een goed voorbeeld hebben van hoe het moet. In de draagzak samen met Pepper naar buiten om alle blaadjes van de boom te trekken, totdat ik een hernia heb. Dat kan je namelijk wel een workout noemen, want zo licht zijn ze niet meer met 15 maanden. En het allerleukste: de spiegel! Heerlijk hoe zij tegen zichzelf praat en naar haarzelf lacht.

Groetjes!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Sara