Hee!

Daar zijn we weer, of nouja ik. Eigenlijk zonder dat het eens in mijn hoofd op kwam dat ik wat reacties zou krijgen op mijn blog, gooide ik hem online. Maar wat een lieve berichtjes, dankjewel. ( doe de volgende keer maar een kaartje sturen, dat is nog leuker ;) ) We zijn nu pas een weekje verder, maar deze week droeg een hoop opschuddingen met zich mee. Deze week zat vol vuur, blauwe plekken en (angst)zweet.

Afgelopen maandag werd ik afgezet om met Aria naar een babyuurtje te gaan. De zaal stond vol met spullen waar ze overheen of onderdoor konden klimmen. Maar ook nu had ze eerst een voorbeeld nodig, dus zodoende wurmde ik me door een hoepel, een buis en een glijbaan. En dat is niet het enige uurtje waar je mij kruipend kan vinden, maar eigenlijk heel de dag kruipen Aria en ik samen in het rond. Op een of andere manier ben ik daar toch niet helemaal voor gemaakt, want mijn benen zitten vol met blauwe, paarse en gele plekken. Die avond zat ik afgepeigerd op de bank en dat was het perfecte moment om een vuurtje in de open haard te maken. Tot nu toe was ik nog geen hele grote ster daarin, maar proberen kan geen kwaad. Toen het vuur aansloeg was ik zo trots, dat ik met de deurtjes open naar het vuur blijf staren om zeker te weten dat het niet uitging. Ik kan je even een tip meegeven, DOE DAT NIET! Om half 10 ’s avonds, toen de rest al op bed lag, ging het brandalarm af. Paniek. Wat moet ik doen? Wat moet ik nou weer doen? Verder dan een appje met ‘send help’ sturen kwam ik niet. Gelukkig sprintte de vader naar beneden en gooide (heel logisch natuurlijk) de duren open. De volgende dag ben ik alleen maar bezig geweest om de rookgeur uit die kamer te krijgen, hopend dat het niemand opviel.

Toen kwamen we alweer aan bij vrijdag en vrijdag is de dag dat ik heerlijk naar mijn bed kan gaan met de gedachte: hèè morgen hoef ik niks, lekker vrij. De week ervoor had de familie een fiets voor mij gereedgemaakt, zodat ik erop uit kon. Het enige wat ik dacht was ‘heel lief, maar dit is Engeland en het is november. Dus of er is regen of wind of kou of alle drie tegelijk’. Maar de zon proved me wrong. Een heerlijk mooie en zonnige dag, met maar weinig wind. Ik stapte op de fiets in mijn net binnengekomen sportkleding en was klaar om te vertrekken. ‘hmm dilemma, neem ik mijn telefoon wel of niet mee? Aan de ene kant hou ik ervan om zonder op pad te gaan. Aan de andere kant moet ik hem meenemen, want ik ken hier de weg niet eens een heel klein beetje. Oké ik neem hem mee. Wacht, waar? Deze broek heeft geen zak en in de fietskleding van de vader kan ik zwemmen. Weet je we stoppen hem wel gewoon in mijn broek, niemand ziet het verschil met dit en een broek die wel een zak heeft’. Ik kan je vertellen, zo comfortabel is dat niet. Een koude telefoon tegen je rug aan die met elke hobbel richting je billen vertrekt. Het moet maar. Nu was het toch wel even geweldig dat we afgelegen leven hier, wat mooi! Ook al bestaan hier ongeveer geen fietspaden en fiets je dus op de 80 wegen van auto’s, het was geweldig. Het was nog rustig en de zon scheen. Na een uurtje was het wel weer tijd om terug te gaan. Maar zo simpel is dat nog niet. Ik ben namelijk zo eigenwijs dat ik zelf de weg wil vinden zonder telefoon, maar ik heb geen kennis van alle plaatsen die op de boordjes staan. En niet onbelangrijk ik heb het richtingsgevoel van een vis. Nee wacht een vis weet altijd dat hij tegen de stroom in moet. Het richtingsgevoel van een… een… van mij. ‘Dus oké we fietsen nog even door, oh wat een mooi stadje, oké nu wil ik echt terug, au mijn billen doen pijn, oef de wind gaat waaien, hmm ik heb het heet.’ Een halfuur later zat ik er helemaal doorheen en toen kwam ik een straatnaam tegen die mijn mood behoorlijk goed omschreef ‘end paradise’. Ik moet dus toch maar geloven aan google maps. Grootse fout ever. Ik zat op de goede weg, maar door google maps deed ik er niet de zogenaamde 26 minuten over, maar een heel uur. Thanks.

Na een zondag waarop ik de baby voor een ochtendje had, was het alweer de start van een nieuwe week. En natuurlijk als het net allemaal lekker gaat, moet er weer een nieuwe stoorzender ontstaan: er komt een nieuwe tand door! Speaking of the devil, ze wordt nu precies gillend wakker (veel te vroeg!). Dit wordt dus weer een pittige week, jippie.

Toen was de dag van onafhankelijkheid aangebroken, donderdag. In de tijd dat ik hier ben had ik namelijk nog maar een keertje auto gereden, want de ouders hadden het iets te druk om met zenuwen naast mij in de auto te zitten. Donderdag kreeg ik ineens de sleutels van de truck naar mij toegegooid en mocht ik even oefenen. HEERLIJK! Dat voelt toch fijn, lekker racen in een monstertruck, want zo voelde het. Het zijn allemaal countryroads hier, dus je mag aardig hard. En ik voelde me toch ook een partijtje cool, een meisje in zo’n wagen scheurend door de bochten. Na wat testrondjes mocht ik dan echt op pad naar de supermarkt. En ik kan je vertellen dat voelt weer alsof je voor het eerst naar de middelbare school gaat, zenuwachtig maar excited. Navigatie aan en gaan! Nou, zou makkelijk was dat niet. Zo reed ik bijna spook, zat ik op de verkeerde baan van de rotonde en sloeg ik uit het niks linksaf, omdat ik niet doorhad dat de 1 mile al voorbij was. Echt jongens maak er alsjeblieft overal kilometers van, dat is een stuk duidelijker.

Groetjes!