Hee allemaal!

Eindelijk heb ik even de tijd genomen te gaan zitten en te schrijven. Dat is zo makkelijk nog niet is gebleken. In mijn nieuwe maar hectische leven, blijkt contact houden nog zo makkelijk niet. In deze blogpost zal ik jullie meenemen naar de start van deze reis. We gaan terug naar de vlucht, de eerste ontmoeting, de eerste week en naar de eerste keer alleen op pad.

Zaterdag 19 september ging de wekker om stipt 5 uur. Oké dit was dus de laatste nacht in mijn eigen bedje voor een lange tijd. Ik sleurde mijn koffers naar beneden en wachtte vol zenuwen tot mijn familie zich had klaargemaakt. Dit duurde even, want ik had mijn wekker natuurlijk onnodig vroeg gezet. Na wat heen en weer gedribbel thuis, zaten we dan in de auto. Je zou denken even gezellig nog samen, maar neehoor er was al gelijk een woordwissel over de koffie die geknoeid werd en welke route we moesten aanhouden. Dit ga ik dus niet missen, dacht ik meteen. Eenmaal op Schiphol aangekomen, kwamen we iets (veel) te snel dan verwacht aan bij het punt dat ik toch echt afscheid moest gaan nemen van de fam. Ik ben eigenlijk nooit de persoon geweest die snel heimwee had, ik genoot er juist altijd van als ik weg was. Maar toen pff raakte het me, 'ik ga mijn familie dus nu echt gewoon even niet meer zien'. Hoe groot ik mij ook probeerde te houden, de tranen wonnen het toch. Al voordat ik echt weg was, miste ik ze al. Yes fijn man, dit wordt nog wat.

Na een vlucht van maar een half uurtje stond ik op Engelse bodem. Hier gaan we dan. Voor ik het wist stond ik buiten en stond mijn hostdad al op mijn te wachten. In de auto praatte hij aan een stuk door, terwijl ik mijn schakelknop zocht om te switchen van Nederlands naar Engels. Tijd om rustig mijn spullen uit te pakken had ik niet, want we gingen gelijk door naar de stad voor de lunch. Zondag was gelukkig wat rustiger, dus ik kon even alles laten bezinken.

Na zondag komt natuurlijk maandag, wat de start van mijn eerste werkweek betekende! En wat voor een week was dat. Ik leef met een gezin van 4: vader, moeder, dochter 16 jaar (Star), dochter 1 jaar (Aria). Daarnaast hebben ze ook nog twee katten en een hond. Vanzelfsprekend zorg ik voor het meisje van 1. Deze week wisselde zij tanden, wat resulteerde in een hele hoop gehuil van de pijn. Daarnaast is ze ook enorm eenkennig, want de moeder is een jaar met moest ik uit de kast trekken om te zorgen dat ze niet huilde. Dit kan je denk ik wel de week van bloed, zweet en tranen noemen. De week werd gelukkig leuk afgesloten met de verjaardag van Star en onwijs lekker eten. De vader kan namelijk onwijs goed koken en is ook een zogenaamde 'feeder'. Dus ik moet mega hard mijn best gaan doen om mijn eigen jeans te blijven passen.

Nu gaat het per week beter en probeer ik er in het weekend lekker op uit te trekken. Alleen dat wordt nu een beetje lastig aangezien we afgelopen donderdag in lockdown zijn gegaan. Dat is natuurlijk niet het leukste wat er is, maar misschien wel een keertje 'goed' om mee te maken.

En dan de duivel van deze reis: HEIMWEE. Jeminee, wat is dat irritant zeg. Door dit avontuur aan te gaan heb ik ja gezegd tegen het leven in een ander gezin. Ik was me er ook van bewust dat ik mij dan moest gaan aanpassen aan hun leven, hun routine en hun gewoontes. "zucht", dat valt me toch wel zwaar. Flexibel ben ik eigenlijk nooit geweest, wat mijn vader er al maar te goed kon inwrijven, dus het is ook geen verassing dat ik het er moeilijk mee heb. Ook dit gaat met de tijd wel beter worden. Maar wat ik wil toch graag een knuffel van mijn mama. Gelukkig heb ik hier hele lieve 'ouders' die graag knuffels uitdelen.

Nu even wat positiefs, want nu lijkt het alsof het een groot drama is. Ik leef met een onwijs liefdevol gezin, wie graag anderen helpen. Met de dag worden Star en ik betere vriendinnen, wat ontzettend fijn is. En wat heb ik al leuke dingen mogen beleven!

Star en haar vriendin nodigde mij uit om te shoppen in Norwich (onwijs leuke stad, hier niet ver vandaan). Lekker koffie drinken met de mama en jemig wat krijg je hier een grote hoeveelheid! Het stadje Ely ontdekken in mijn eentje! Voor het eerst zelf een onbekende stad in, zoeken naar bezienswaardigheden en alleen eten in een restaurant. Anders maar zeker niet verkeerd. Universiteiten bekijken in Cambridge met mijn lieve zusje die een weekje kwam. En dit kon natuurlijk niet ontbreken: een taart bakken. Ook ben ik deze week weer begonnen met sporten en oeee dat voelt goed!!!! Dat had ik echt gemist.

Ik kan nu wel zeggen dat ik in het ritme zit en aan (bijna) alles gewend ben. Als baby Aria wakker is krijg ik altijd hele dikke knuffels en ‘praten’ we samen. Praten als in: baba, bababa, baaaba!

Het leukste is bijna wel dat ik haar elke dag in de leukste en poepigste outfits mag hijsen. Tijdens het eten geven, eet ik meer dan zij, want ze moet natuurlijk wel een goed voorbeeld hebben van hoe het moet. In de draagzak samen met Pepper naar buiten om alle blaadjes van de boom te trekken, totdat ik een hernia heb. Dat kan je namelijk wel een workout noemen, want zo licht zijn ze niet meer met 15 maanden. En het allerleukste: de spiegel! Heerlijk hoe zij tegen zichzelf praat en naar haarzelf lacht.

Groetjes!